Scenariusz #35 Hyungwon Zbyt nieśmiały, by zrobić pierwszy krok

Scenariusz dedykuję Neko. 
Mianhe...naprawdę długo czekałaś na ten scenariusz.Nie wyszedł mi tak jak chciałam, ale mam nadzieję, że mimo to nie zawiodłam Cię.
~ ~
  
Zawsze należałaś do osób cichych i niewtrącających się w nie swoje sprawy. Jedni mówili, że do dobrze inni znów, że źle.
Ubrałaś szybko granatową  lekko rozkloszowaną sukienkę trochę nad kolano, a do tego jeszcze czarne trampki. Swoje dość długie włosy jedynie rozczesałaś i ułożyłaś na lewym boku. 
Przejrzałaś się ostatni raz w lustrze, po czym chwytając torbę z zeszytami, zbiegłaś na dół.
W kuchni czekało na Ciebie śniadanie przygotowane przez mamę. W kilka minut uwinęłaś się z kanapkami i herbatą, po czym wyszłaś z domu. Przystanek autobusowy był oddalony od twojego domu o pięć minut. Założyłaś słuchawki na uszy włączając przy okazji  głośną muzykę.
 Gdy znalazłaś się na miejscu autobus już czekał. Wsiadałaś do pojazdu, po czym zajęłaś miejsce. 
Do pojazdu wszedł również Chae Hyungwon. Wysoki Koreańczyk o bujnej brąz czuprynie. 
Od roku byłaś w nim zakochana, lecz byłaś na tyle nieśmiała, by nawet do niego zagadać. Hyungwon również należał do cichych osób, więc on też do Ciebie nie zagadywał. Nawet jeśli był w Tobie zakochany. 
W szkole znalazłaś się piętnaście minut później. Ruszyłaś wolnym krokiem do klasy, gdy nagle ktoś na Ciebie wpadł.
-HyungWon? Coś się stało? - zapytałaś zaskoczona, widząc bladego chłopaka
-Przepraszam, zapatrzyłem się - mruknął cicho, po czym Cię wyminął. Zasmuciło Cię to, lecz nie chciałaś dać tego po sobie poznać. Wzruszyłaś więc ramionami wchodząc do klasy.
Lekcja matematyki zaczęła się dobre dwadzieścia minut temu, nic się na dziś nie uczyłaś, więc bałaś się, że nauczyciel zawoła Cię do odpowiedzi. 
-Dobrze, może popytamy trochę? - zaczął niski lekko siwy już mężczyzna - może do odpowiedzi przyjdzie ___? Zapraszam - dodał z uśmiechem. Twoje serce przyśpieszyło gwałtownie, już miałaś wstać, gdy nagle usłyszałaś znajomy głos.
-Ja się zgłaszam - zaczął Koreańczyk idąc pod tablicę
-Chae? Cóż się stało, że wyrywasz się tak do odpowiedzi? - zapytał zaskoczony nauczyciel 
-Zakochał się w ____ i dlatego - zaśmiał się Jooheon. Na te słowa szatyn zarumienił się mocno, patrząc na czubki swoich butów. 
Zaczerwieniłaś się znów siadając w ławce. Pan Young zadawał pytania Koreańczykowi, który wciąż się na Ciebie patrzył. Nie mógł oderwać wzroku, przez co klasa zaczęła szeptać coś między sobą.
Po skończonym pytaniu, usiadł w ławce i cały czas się rumieniąc, otworzył zeszyt.

Po skończonych zajęciach w szkole, postanowiłaś pójść do pobliskiej biblioteki. 
Musiałaś zrobić referat na lekcje geografii.
Przemierzałaś regały z półkami, gdy w pewnym momencie zobaczyłaś Hyungwon'a. Uśmiechnęłaś się na myśl, że znów go zawstydzisz. Uwielbiałaś kiedy się rumienił. Chwyciłaś z półki jakąś książkę, po czym pewnym siebie krokiem, skierowałaś się do biurka, gdzie siedział szatyn.
-Cześć  Chae - przywitałaś się z ogromnym uśmiechem - mogę usiąść? 
-T..tak, jasne - odparł, ściągając plecak z krzesła obok siebie. Usiadłaś tuż obok niego, widząc jak bardzo się spina. 
-Też będziesz pracował nad referatem?
-Tak. Wolę to zrobić dziś - uśmiechnął się lekko
-To może zrobimy go razem? 
-J...jasne - zaczął z rumieńcami. Uwielbiałaś ten widok, wyglądał niesamowicie słodko, gdy się peszył.
Wyjęłaś zeszyt i długopis, zaczęłaś robić notatki, od czasu do czasu trącając kolanem nogę chłopaka, przez co ten spinał się coraz bardziej. Widząc jak zagryza wargę, miałaś ochotę go pocałować, ale mimo swoich "prób" peszenia go, wciąż miałaś wątpliwości, czy pocałunek byłby na miejscu.
Po dwóch godzinach spędzania z nim czasu, zauważyłaś, że Koreańczyk bardziej się otworzył. Patrzył na Ciebie z ogromnym  uśmiechem od czasu do czasu zerkając na twoje usta. 
-Już dwudziesta? - jęknął chłopak, patrząc na wyświetlacz komórki - nie sądziłem, że już jest tak późno. 
-Kurczę, muszę się zbierać do domu - zaczęłaś, lecz nagle chłopak Ci przerwał pytając.
-Mogę...Cię odprowadzić? - zapytał niepewnym głosem, patrząc na czubki swoich butów. 
-Jasne - odparłaś na tyle szybko, że sama się zakłopotałaś - znaczy...jeśli chcesz.
-No pewnie, że chcę - oznajmił unosząc głowę do góry, by móc na Ciebie spojrzeć. Przez kilka sekund wpatrywaliście się w swoje usta, chcąc się pocałować, lecz Wasza nieśmiała natura, wciąż Was blokowała. 
Gdy wychodziliście z biblioteki, Chae otworzył Ci drzwi, przepuszczając Cię pierwszą jak prawdziwą damę. Uśmiechnęłaś się lekko, czując gorące wypieki. 
Wracając do domu, rozmawialiście na różne tematy. Zaczynając od pogody a kończąc na tym, czy jednorożce na pewno nie istnieją.  Bardzo dobrze czułaś się w jego towarzystwie, dlatego zwlekałaś z powrotem do domu najbardziej jak mogłaś.  
Kiedy w końcu stanęliście na podjeździe tuż przed twoim domem, Hyungwon chwycił twoje dłonie, patrząc czule w twoje oczy.
-___? 
-Tak? 
-Czy chcesz - urwał, bo w tej chwili zadzwoniła jego komórka. Spojrzałaś na niego, modląc się w duchu, by nie odbierał. Niestety zrobił to. Pogadał z kimś chwilę, po czym powiedział.
-Muszę już iść - po tych słowach, uśmiechnął się lekko. Odwrócił się od Ciebie, kierując się do domu. Przez ułamek sekundy czułaś ogromny ból. Zacisnęłaś dłonie w pięści, krzycząc za chłopakiem.
-Chae, czekaj! - szatyn słysząc to, odwrócił się zaskoczony w twoją stronę. Ruszyłaś szybko w jego kierunku, gdy byłaś tuż przed nim, wspięłaś się na palcach, całując go lekko.
Po krótkiej chwili oderwałaś się od niego, szepcząc.
-Ktoś tu musi być odważny - zaśmiałaś się - do zobaczenia jutro - dodałaś, dając mu całusa w policzek. 
Hyungwon przez kilka minut stał na chodniku, patrząc na twój dom i jeżdżąc palcem po wardze, przypominając sobie twoje usta. Po krótkiej chwili uśmiechnął się lekko, kolejny raz podczas dnia, mocno się rumieniąc. 

Nie wyszedł mi tak jak chciałam.

Tak długo na niego czekałaś. Mianhe...

Chciałam go naprawdę dobrze napisać, ale wyszło jak wyszło.

Mam nadzieję, że nie zawiodłaś się na nim.

Mianhe.

MILE WIDZIANE KOMENTARZE